تاریخچه ی عکاسی پرتره
تاریخچه ی عکاسی پرتره
سلفی ها امروزه بدون شک رایج ترین فرم عکاسی پرتره هستند ، اگرچه عکاسی پرتره خود تاریخچه ای طولانی دارد و مملو از تکنولوژی های نو و تصاویر نمادین است.تمرکز این درس بر پرتره ها و سلف پرتره ها در عکاسی خواهد بود ؛پرتره به عکسی گفته می شود که شخصی از شخص دیگر می گیرد در حالیکه سلف پرتره عکسی است که افراد از خودشان می گیرند.
روز های آغازین (1800):
خلق عکاسی می تواند به لویی داگر نسبت داده شود،کسی که برای اولین بار در 1839 مفهوم عکاسی را به آکادمی علوم فرانسه معرفی کرد .در همان سال رابرت کرنلیوس چیزی را که اولین عکاسی سلف پرتره به حساب می آید خلق کرد.
استودیوهای پرتره در سال های بعد سر برآوردند؛استودیوهای نخستین فوراً موفقیت و مقبولیت کسب نکردند چرا که هنوز اکثریت جامعه در مورد این ابزار جدید مطمئن نبودند. برای تعدیل این تردید ها عکاس ها تصمیم به عکاسی از افراد مشهوری چون آبراهام لینکن و چارلز دیکنز گرفتند. عکاسی پرتره برای مردم به راهی برای داشتن عکسی از افراد مشهور و یا افراد مورد علاقه شان تبدیل شد بدون اینکه مجبور به گماردن یک هنرمند برای نقاشی زمان بر پرتره باشند.
حفظ تاریخ:
علاوه بر پرتره های افراد مشهور و اعضای خانواده، عکاسی پرتره به راهی برای حفظ تاریخ بدل شد. نود نماینده ی بومی آمریکا در سال 1857 برای انجام معاهده و مذاکرات تجار ی به شهر واشنگتن سفر کردند در مدتی که در آنجا بودند ساموئل کانر و ژولیان ونرسون از آنها عکس گرفتند. در 1861 جنگ داخلی شروع شد و همراه با آن اولین عکس ها از صحنه های جنگ و سربازان منتشر شد. بین مردمی که در خانه ها مانده بودند داشتن پرتره از کسانیکه دوستشان داشتند مرسوم شد تا در صورت کشته شدن سربازانشان که به جنگ رفته بودند بتوانند چهره ی آنها را به یاد آورند.
ثبت مجرمین:
عکاسی پرتره همچنین به تحقیقات جنایی کمک کرد. دفتر کارگاه خصوصی بین المللی الن پینکرتون شروع به عکاسی از مجرمین در 1870 کرد. این شروع چیزی بود که بعدتر به بزرگترین کلکسیون عکس مجرمین در دنیا بدل شد .
حفظ مرگ:
در کنار اینکه پرتره ابزاری برای جشن گرفتن زندگی بود ،پرتره از مردگان نیز برداشته می شد. با آمار بالای مرگ و میر مردم به خاطر بیماری های گسترده در دوران ویکتوریا،به خصوص کودکان،مردم می خواستند قبل از آنکه عزیزانشان را به خاک بسپارند راهی برای به یاد آوردن آنها داشته باشند.
دوربین ها برای همه (1900_1884):
بعد از معرفی دوربین کداک شماره ی 1 در 1888 توسط کمپانی کداک ایستمن، عکاسی بیش از پیش رواج یافت.کداک با ظاهر کردن و فرستادن دوربینی که نگاتیو جدید در آن گذاشته و چاپ کردن عکس های ظاهر شده برای مشتری عکاسی را به کاری ساده برای هر کسی تبدیل کرد.این دوربین ها عکاسی را برای عموم مردم امکان پذیرتر کردند.دوربین های جعبه قهوه ای 1900 این کمپانی اولین دوربین هایی بودند که به طور انبوه تولید شدند.با شروع قرن بیستم عکاسی به عنوان یک فرم هنری پذیرفته شد.مؤسسه ی اسمیتسونین شروع به جمع آوری و نمایش عکس در 1896 کرد و بسیاری از گالری ها این مسیر را با نمایش آثار عکاسان مختلف ادامه دادند.
استیگلیتز و عکس-جدایی
این دوره ی زمانی همچنین آلفرد استیگلیتز را معرفی می کند.او از اولین کسانی است که به خاطر تبدیل عکاسی به یک فرم هنری مشهور شد. در 1902 او و جمعی از دوستانش جنبش عکاسان جدایی طلب را پایه گذاری کردند. این جنبش به دنبال این بود که از بار تجاری عکاسی کاسته و آن را بیشتر به عنوان فرمی از هنر معرفی کند.
مستند سازی عمومی:
شروع قرن تازه با استفاده از پرتره گرافی برای کاربرد های مستند سازی ادامه یافت.در 1906 لوییس هین برای مستند سازی شرایطی که کودکان کار در کارخانه های مختلف در سراسر ایالات متحده مواجه بودند استخدام شد تا از آنها عکاسی کند. از عکس های او برای کمک به تصویب اصلاحات کار کودکان استفاده شد. برای مثال می توان به قانون استاندارد های کار منصفانه ی 1938 که کار ظالمانه برای کودکان را ممنوع کرد و همچنین درخواست وزارت امور خارجه ی آمریکا در 1914 برای عکس دار شدن تمام گذرنامه ها اشاره کرد.
سقوط بازار سهام در 1929 به دور بعدی پرتره های اسنادی منتهی شد. در 1935 عکاس هایی برای مستند سازی آنچه در زمین های کشاورزی آمریکا می گذشت استخدام شدند.
اداره ی اسکان مجدد که بعدها به اداره ی امنیت مزرعه تبدیل شد می خواست از طریق عکس ها در یابد که کشاورزان چگونه روزگار می گذرانند. شرایط جدید برنامه های متعددی به هنرمندان و عکاسان ارائه داد از جمله مدیریت پیشرفت کار یا همان مدیریت پروژه. مردم از سراسر آمریکا برای دوره ی زندگی مستند شده ی (WPA) استخدام شدند.یکی از عکاسان مشهور WPA دورتا لانگ بود کسی که گرفتاری کشاورزان در آمریکا را مستند کرد.
